O kadar hızlı değişiyor ki... Bırakın yaşananları, yaşananlar hakkındaki duygularını bile takip edemiyorsun.
Gün içinde haberler, gazeteler, dost sohbetleri, iş yeri muhabbetleri derken vatan millet sakarya mangalda kül bırakmayıp, herkesi sorumluluklarını yerine getirmeye çağıran...
Aksi durumda bizi bekleyen gelecek hakkında kaygılarını dile getirip, ne olacak çocuklarımızın hali diye dövünen...
"Abi şu şunu yapmış", "bu bunu demiş", "bu ise buna rağmen bunları dememiş", "bunlar nasıl insanlar, hiç mi utanmıyorlar?" diye önüne gelene kızıp, nasıl olması, olunması gerektiği ile ilgili ahkamlar kesen...
Ve nihayetinde eve bütün depresif duyguları yüklenip de gelen SEN,
İş güç, yemek, çocukların ödevleri sonrasında poponu rahat koltuğuna yerleştirip bir fincan kahve veya bir bardak çay eşliğinde her zamanki dizini huşu içinde takip ederken ya da Güldür Güldür'e kahkahalarla gülerken buluyorsun kendini.
Ve KORKUYORSUN.
Terörden, tecavüzden, kadına yönelik şiddetten veya çocuklarını bekleyen gelecekten değil...
Bizatihi KENDİNDEN...
Her şeyi çekirdek gibi tüketen...Her kötülüğe alışması günlerle değil artık saatlerle hatta saniyelerle ölçülen kendinden...
"Ben nasıl bir insan oldum?" diye düşünmeden edemiyorsun...
Ve anlıyorsun ki bir şeyleri değiştirmek için önce KENDİNİ DEĞİŞTİRMEN gerek...
Ama bunu bile BECEREMİYORSUN...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder